the best content

جد اصلی و وحشی چگونه اهلی Malus sieversii است که به صورت زیره در کوه های آسیای مرکزی، در جنوب قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و سین کیانگ چین می روید [5][10] برخلاف سیب های اهلی، برگ های این گونه ها درختان در پاییز قرمز می شوند [11] اخیراً از Malus sieversii برای افزایش سختی سیب در آب و هوای سردتر استفاده شده است [12] به احتمال زیاد کاشت این گونه برای اولین بار در کناره های پوشیده از درختان کوههای تین شان آغاز شده است. طی یک دوره طولانی پیشرفت کرد و وسیله ای را برای جریان ژن دوم از گونه های دیگر در گرده افشانی آزاد دانه ها فراهم کرد. مبادله قابل توجه با سیب کولا اروپایی، سیب خرچنگ، باعث شده است که سیب های موجود بیشتر به سیب خرچنگ مرتبط باشند تا شبیه به Malus sieversii. صرف نظر از ترکیب اخیر، سیب های موجود بیشتر از Malus sieversii صفات ژنتیکی خود را به ارث می برند.

یافا یا کلمانتین (به انگلیسی: Clementine) نوعی مرکبات از خانواده نارنگی است که ظاهری صاف و براق دارد. پوست آنها مانند نارنگی به راحتی با دست جدا می شود.

آبدار و شیرین و اسیدی کمتر از پرتقال روغن آنها مانند سایر مرکبات حاوی ترکیبات زیادی از لیمونن، میرسن، لینالول، آلفا پینن و بسیاری از رایحه های پیچیده است.

این میوه آب و هوای منطقه شمالی ایران را می پذیرد و در برخی از مناطق جنوبی کشور مانند دلفارد جیرفت و دامنه های خنک آن نیز می روید. این گیاه نسبتاً به سرما مقاوم است و به خاکهای سبک نیاز دارد و به آبیاری فراوان نیاز دارد.

یافا به اشتباه ماندارین نامیده می شود، در واقع یافا یکی دیگر از میوه هایی است که نام انگلیسی آن کلمنتین و در انگلیسی نارنگی است. نارنگی و یافا از میوه‌های پیوندی نارنگی‌های کوچک هستند که بعد از خانواده پرتقال شیرین که شامل گونه‌های بزرگ‌تری مانند پرتقال ناف و پرتقال قرمز است، دومین خانواده مرکبات بزرگ است.

بابلی ها حدود 4000 سال پیش شیرین بیان را به عنوان تقویت کننده بدن می شناختند. همچنین مصریان باستان عصاره ای از ریشه آن تهیه می کردند. از آنجایی که ریشه این گیاه در مقبره توتانخامون در سال 1923 کشف شد. پزشکان مصر باستان از عصاره شیرین بیان برای کاهش تلخی داروهای تلخ مزه و درمان بیماری های کبد و دستگاه گوارش استفاده می کردند.

شیرین بیان یکی از گیاهان بومی جنوب اروپا و بخش هایی از آسیا است. این گیاه گیاهی چند ساله است. ارتفاع این گیاه به یک متر و در مناطق با آب و هوای معتدل به دو متر می رسد. طول برگ های باریک آن از 7 تا 15 سانتی متر و شامل 9 تا 17 برگچه است. برگها بیضی شکل هستند، طرف آنها صاف است. گل های این گیاه به رنگ ارغوانی، زرد یا ارغوانی یا سفید متمایل به آبی است و به صورت خوشه ای در انتهای ساقه های گلدار دیده می شود. گلها در اوایل تابستان ظاهر می شوند. طول میوه این گیاه 2 تا 3 سانتی متر است و هر میوه معمولاً 3 تا 6 دانه لوبیا شکل دارد.

شیرین بیان انواع مختلفی دارد:

گونه اسپانیایی "G. "معمولی" که میوه آن صاف و بدون کرک است و دارای غلاف های قهوه ای به قطر 6 تا 18 میلی متر است.

گونه روسی "G. glandulifera» که برگ های آن چسبنده و دارای ریشه های متعدد تا ضخامت 5 سانتی متر است و پوست ریشه آن فلس دار و قهوه ای رنگ و شیرینی کمی دارد.

گونه ترکی "G. pallida» که ضخامت ریشه آن حدود 8 سانتی متر است.

گونه ایرانی "G. violacea» که ریشه های آن نسبتاً ضخیم است.

این گیاه (گونه ایرانی G. violacea) در دشت رباط ترک و مزارع اطراف می روید.

شیرین بیان (نام علمی: Glycyrrhiza glabra) گیاهی است بومی جنوب اروپا، شمال آفریقا و مناطق معتدل آسیا. برگ های آن مرکب و از 4 تا 7 جفت برگ به اضافه یک برگ انتهایی تشکیل شده است که به دلیل ترشح شیره چسبناک می باشد. گلهای آن آبی رنگ و میوه آن دارای 5 تا 6 دانه قهوه ای رنگ است. ریشه و ساقه زیرزمینی آن مصارف دارویی دارد [2] ریشه و ساقه این گیاه دارای پوست قهوه ای یا سیاه و تفاله زرد است.

نام دیگر شیرین بیان در فارسی ماهک است. در گویش اصفهانی و در طب سنتی قدیم به مججو نیز معروف است و در مناطق بختیاری به آن میجی می گویند. در متون کشاورزی باستانی شیرین بیان را سو و ریشه آن را سو می نامند. در کتاب معرفت فلاحت می خوانیم که: «و اگر ریشه سو را در آب بجوشانند و دانه خربزه را در آن غوطه ور کنند و بکارند، از کرم حفظ می شود».

در اکثر نقاط ایران مانند لارستان، آذربایجان، بختیاری و در استان اصفهان، منطقه فریدن و شهرستان اقلید و در دشت نهاوند در روستای کرک، بیشتر ریشه های آن برای مصارف دارویی جمع آوری می شود.