سفارش تبلیغ
صبا ویژن

تاریخچه سیب

مرکز تنوع سرده مالوس در ترکیه شرقی است.

شاید درخت سیب قدیمی‌ترین درخت کاشته شده باشد، و میوه‌هایش از طریق گزینش در طول هزاران سال اصلاح شده‌اند.

یافتن سیب‌های کوچک در قزاقستان، در سال 328 قبل از میلاد را، به اسکندر نسبت داده‌اند.

سیب‌هایی که او به مقدونیه بازآورد ممکن است جد ساقه‌های زیرزمینی کوتاه باشند.

سیب‌های زمستانی، که در اواخر پاییز چیده شده و در درجه حرارت بالای انجماد ذخیره می‌شوند، هزاران سال غذای مهمی در آسیا و اروپا بوده‌اند.

سیب، در سده هفدهم توسط مهاجران به آمریکای شمالی آورده شد.

و نخستین باغ میوه? قاره آمریکای شمالی در بوستون توسط کشیش ویلیام بلکستون در سال 1625 کاشته شد. تنها سیب بومی آمریکای شمالی سیب کرب است که زمانی سیب روستایی نامیده می‌شد. سیب‌های مختلف که به شکل دانه از اروپا آورده شده بودند هم در مسیرهای حرکت تاجران بومی آمریکایی کاشته می‌شدند، و هم در مزارع استعماری گسترش یافتند. در سال 1845، کاتالوگی از یک محل نگهداری سیب‌ها در آمریکا، 350 نوع متفاوت از «بهترین سیب‌ها» را تبلیغ می‌کرد؛

چنین چیزی ازدیاد انواع جدید را در اوایل سده نوزدهم در آمریکای شمالی نشان می‌دهد. در سده بیستم پروژه‌های آبیاری در واشنگتن شرقی شروع شد و موجب شد صنعت چند میلیارد دلاری میوه گسترش یابد و محصول اصلی این صنعت سیب بود.

تا سده بیستم، کشاورزان سیب‌هایشان را در طول زمستان برای استفاده? خودشان یا فروش، در زیرزمین‌های ضد سرما ذخیره می‌کردند. توانایی حمل و نقل پیشرفته سیب‌های تازه، به وسیله? قطار و از طریق جاده، جایگزین نیاز به ذخیره‌سازی شد.

در سده بیست ویکم، ذخیره‌سازی درازمدت محبوبیت یافت، چرا که از امکانات محیط کنترل‌شده برای تازه نگه داشتن سیب در طول سال استفاده می‌شد. مکان‌های با محیط کنترل‌شده، از رطوبت بالا، اکسیژن کم، و سطح کنترل‌شده? دی‌اکسید کربن برای حفظ تازگی میوه بهره می‌گیرند.


ژنوم

در سال 2010، گروهی بین‌المللی از دانشمندان با همکاری ژنومیست‌های گلکاری و باغبانی دانشگاه ایالتی واشنگتن، ژنوم کامل سیب را با استفاده از سیب زرد رمزگشایی کردند. سیب حدود 57?000 ژن دارد که بیشترین تعداد ژن از میان گیاهانی بوده که ژنومشان تاکنون مورد مطالعه قرار گرفته‌است.ژن‌های سیب بیشتر از انسان (حدود 30?000 ژن) هستند.

این یافته جدید در مورد ژنوم سیب در شناخت ژن‌ها و شناسایی ژن‌های گوناگون مؤثر در مقاومت گیاه در برابر بیماری‌ها و خشکسالی و دیگر مشخصات دلخواه به دانشمندان کمک خواهد کرد. علاوه بر شناسایی ژن‌های دارای این مشخصات، شناخت ژن‌ها به دانشمندان اجازه خواهد داد هنگام پرورش سیب انتخاب‌های آگاهانه‌تری داشته باشند. رمزگشایی ژنوم همچنین نشات یافتن سیب‌های اهلی از مالوس سیورسی را که مدت طولانی در مجامع علمی مورد بحث بود – اثبات کرد.


اجداد وحشی سیب

جد اصلی و وحشی چگونه اهلی Malus sieversii است که به صورت زیره در کوه های آسیای مرکزی، در جنوب قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و سین کیانگ چین می روید [5][10] برخلاف سیب های اهلی، برگ های این گونه ها درختان در پاییز قرمز می شوند [11] اخیراً از Malus sieversii برای افزایش سختی سیب در آب و هوای سردتر استفاده شده است [12] به احتمال زیاد کاشت این گونه برای اولین بار در کناره های پوشیده از درختان کوههای تین شان آغاز شده است. طی یک دوره طولانی پیشرفت کرد و وسیله ای را برای جریان ژن دوم از گونه های دیگر در گرده افشانی آزاد دانه ها فراهم کرد. مبادله قابل توجه با سیب کولا اروپایی، سیب خرچنگ، باعث شده است که سیب های موجود بیشتر به سیب خرچنگ مرتبط باشند تا شبیه به Malus sieversii. صرف نظر از ترکیب اخیر، سیب های موجود بیشتر از Malus sieversii صفات ژنتیکی خود را به ارث می برند.


یافا (میوه)

یافا یا کلمانتین (به انگلیسی: Clementine) نوعی مرکبات از خانواده نارنگی است که ظاهری صاف و براق دارد. پوست آنها مانند نارنگی به راحتی با دست جدا می شود.

آبدار و شیرین و اسیدی کمتر از پرتقال روغن آنها مانند سایر مرکبات حاوی ترکیبات زیادی از لیمونن، میرسن، لینالول، آلفا پینن و بسیاری از رایحه های پیچیده است.

این میوه آب و هوای منطقه شمالی ایران را می پذیرد و در برخی از مناطق جنوبی کشور مانند دلفارد جیرفت و دامنه های خنک آن نیز می روید. این گیاه نسبتاً به سرما مقاوم است و به خاکهای سبک نیاز دارد و به آبیاری فراوان نیاز دارد.

یافا به اشتباه ماندارین نامیده می شود، در واقع یافا یکی دیگر از میوه هایی است که نام انگلیسی آن کلمنتین و در انگلیسی نارنگی است. نارنگی و یافا از میوه‌های پیوندی نارنگی‌های کوچک هستند که بعد از خانواده پرتقال شیرین که شامل گونه‌های بزرگ‌تری مانند پرتقال ناف و پرتقال قرمز است، دومین خانواده مرکبات بزرگ است.


تاریخچه شیرین بیان

بابلی ها حدود 4000 سال پیش شیرین بیان را به عنوان تقویت کننده بدن می شناختند. همچنین مصریان باستان عصاره ای از ریشه آن تهیه می کردند. از آنجایی که ریشه این گیاه در مقبره توتانخامون در سال 1923 کشف شد. پزشکان مصر باستان از عصاره شیرین بیان برای کاهش تلخی داروهای تلخ مزه و درمان بیماری های کبد و دستگاه گوارش استفاده می کردند.