شیرین بیان
شیرین بیان (نام علمی: Glycyrrhiza glabra) گیاهی است بومی جنوب اروپا، شمال آفریقا و مناطق معتدل آسیا. برگ های آن مرکب و از 4 تا 7 جفت برگ به اضافه یک برگ انتهایی تشکیل شده است که به دلیل ترشح شیره چسبناک می باشد. گلهای آن آبی رنگ و میوه آن دارای 5 تا 6 دانه قهوه ای رنگ است. ریشه و ساقه زیرزمینی آن مصارف دارویی دارد [2] ریشه و ساقه این گیاه دارای پوست قهوه ای یا سیاه و تفاله زرد است.
نام دیگر شیرین بیان در فارسی ماهک است. در گویش اصفهانی و در طب سنتی قدیم به مججو نیز معروف است و در مناطق بختیاری به آن میجی می گویند. در متون کشاورزی باستانی شیرین بیان را سو و ریشه آن را سو می نامند. در کتاب معرفت فلاحت می خوانیم که: «و اگر ریشه سو را در آب بجوشانند و دانه خربزه را در آن غوطه ور کنند و بکارند، از کرم حفظ می شود».
در اکثر نقاط ایران مانند لارستان، آذربایجان، بختیاری و در استان اصفهان، منطقه فریدن و شهرستان اقلید و در دشت نهاوند در روستای کرک، بیشتر ریشه های آن برای مصارف دارویی جمع آوری می شود.