تاریخ خرما
نخل خرما (نام علمی: Phoenix dactylifera) گیاهی تک لپه ای و گرمسیری از خانواده خرما است که میوه ای خوراکی با پوست نازک و طعمی شیرین و هسته ای سخت است. میوه ها به شکل یک خوشه بزرگ از شاخه آویزان می شوند و برگ ها بزرگ هستند. ارتفاع نخل به 10 تا 20 متر یا بیشتر می رسد.[1][2]
از خرما برای تهیه کنسانتره خرما، پوره خرما و خمیر خرما برای استفاده در خمیر لواش و بیسکویت استفاده می شود.
پراکنش خرما عمدتاً در نیمکره شمالی و در کشورهای ایران، پاکستان، عراق، عربستان سعودی و سایر کشورهای عربی حوزه خلیج فارس و همچنین اکثر کشورهای شمال آفریقا و ایالات متحده آمریکا بوده و نیز وجود دارد. به طور پراکنده در نیمکره جنوبی [3]. 232 هزار هکتار خرما در ایران وجود دارد که حدود 199 هزار هکتار آن بارور است.[4]
میوه نارس خرما را ابتدا «پهک» (در بوشهر) و همچنین در نواحی جنوبی کرمان (جنوب پنج گنج) «حمل» یا «جمالک» و پس از زرد یا قرمز شدن آن را «خارک» یا «خَرک» می نامند. خارک". به عربی «کنگ» یا «حباب» می گویند. البته بعضی جاها به همین پهک خارک می گویند. رتب مرحله قبل از خرمای کاملا رسیده است که نسبت به خرمای کاملا رسیده دارای رطوبت بیشتر و قند کمتری است
خرما یکی از میوه های گوشتی است، یعنی تمام قسمت نازک آن گوشتی و حاوی غذا است. خرما از زمان های قدیم در رژیم غذایی انسان وجود داشته و یکی از قدیمی ترین میوه هایی است که توسط انسان ها کشت می شود.