the best content

با ادامه روند اسفبار بازار سرمایه، کارشناسان با استناد به آمار و ارقام، شعاع امیدی به دل مستاصل سهامداران می دهند. اما آمار نیز گویای همه چیز است. بازار در کما و تقریباً نیمه تعطیل است.

گویی تمام فکر و ذکر دولتمردان معطوف به انتخابات بود و بازار سرمایه را به کلی فراموش کردند. انگار اصلا چنین بازاری وجود ندارد. البته ناگفته نماند که بورس تهران در دولت سیزدهم عملکرد خوبی نداشت. اما ظاهراً روزها را با گریه آنچنان سپری نکرده است. بنابراین مثل این است که رنگ روی سیاه وجود دارد.

تعداد کدهای خریدار واقعی

برای اولین بار از سال 2018، تعداد کدهای خریدار واقعی به حدود 60 هزار کد کاهش یافت. البته از آن زمان تاکنون بیش از 130 صندوق به بازار اضافه شده است. با توجه به تعمیق بازار سرمایه، انتظار افزایش ثروت نیز وجود دارد، اما تصمیمات و سیاست های اقتصادی و غیراقتصادی نسبت به بازار سرمایه باعث فرار مردم از این بازار شده است.

طبیعتاً با توجه به بالا بودن نرخ سود و امنیت سرمایه سایر بازارهای موازی مانند طلا، جذابیت سرمایه گذاری با تمام ریسک هایی که به همراه دارد مورد توجه بورس تهران قرار نمی گیرد. پول های کلان ترجیح می دهند در بازاری فعالیت کنند که یا مانند اوراق قرضه دولتی با نرخ بهره حدود 35 درصد بدون ریسک باشد یا بازدهی متاثر از تورم مانند املاک و مستغلات و دلار را ایجاد کند یا علاوه بر حفظ خرید، در برابر ریسک های سیستماتیک مقاوم باشد. 

به عنوان یک قاعده، افراد کمی سرمایه خود را به سمت بازاری هدایت می کنند که نه قابل پیش بینی است، نه شفافیت و تقارن اطلاعاتی کافی دارد و نه حتی از بازوی بلند دولت برای سودآوری مصون است. نتیجه این رابطه این است که P/E=7 برای سرمایه گذاران جذاب نخواهد بود.